Znaczny postęp w leczeniu niektórych form schizofrenii stanowi wprowadzenie do lecznictwa neuroleptyków o działaniu przedłużonym (depot). Są to na ogół pochodne tioksantenu (flupentiksol, klopentiksol), w formie tej występuje ponadto flufenazyna, a ostatnio także — haloperydol. Formy depot są estrami „klasycznych” neuroleptyków i kwasów tłuszczowych — przeważnie kapryniany i enantany — np. flupentiksol (Depixol), ttufenazyna (Prolixin). Estry neuroleptyków są farmakologicznie nieczynne, jednak wstrzyknięte w roztworach olejowych wolno wchłaniają się do krwi i powoli ulegają działaniu esteraz, w wyniku czego tworzą się pewne ilości czynnych „klasycznych” form leku. Należy podkreślić, że stężenie czynnych leków występujące w mózgu po zastosowaniu form depot są nieporównywalnie mniejsze niż podczas tradycyjnego, codziennego stosowania leków „klasycznych”. Formy depot podaje się głęboko domięśniowo jednorazowo co 2—4 tygodnie (np. preparat Prolixin w dawce 25 mg co 15—30 dni). Niepożądane działania neuroleptyków depot są podobne do działań występujących podczas stosowania form tradycyjnych. Z grupy pochodnych butyrofenonu wprowadzono lek o przedłużonym działaniu — penflurydol.
