Leki przeciwlękowe, szczególnie benzodiazepiny, wykazują znaczną przewagę nad ,,klasycznymi” lekami uspokajającymi i nasennymi w leczeniu nerwic i zaburzeń emocjonalnych towarzyszących schorzeniom somatycznym. Jako grupa są one ponadto mniej toksyczne od barbituranów i niebarbitur a nowych leków uspokajających i nasennych. Nie bez znaczenia jest także ich wpływ na zaburzenia afektywne i zmiany nastroju. Wiele spośród nich wykazuje pewien wpływ przeciwdepresyjny, niektóre (alprazolam) wykazują w tym kierunku dość silne działanie. Nie są to jednak działania, mogące mieć znaczenie w leczeniu depresji endogennej, mogą natomiast odgrywać pewną rolę pomocniczą. Kliniczna ocena skuteczności działania przedwiekowego anksjolityku nie jest łatwa. W wielu przypadkach trudno jest uchwycić różnice w działaniu placebo i leku. Nie bez znaczenia dla pozytywnego leczenia jest odpowiednie podejście lekarza i przeświadczenie chorego o skuteczności leku. Skuteczność leczenia ujawnia się w zasadzie dopiero po pewnym czasie i ogólnie można stwierdzić, że im cięższe jest psychopatologiczne podłoże nerwicy i im bardziej długotrwały przebieg schorzenia, tym bardziej maleje działanie placebo w stosunku do leku.
